O alpinista de Sabarís afronta o seu maior reto aos seus 57 anos: partirá o día 19 cara ao Pico Makalu (8.485 metros) no Himalaia, o quinto pico máis alto do mundo, que prevé alcanzar en 35 días. Faino “con máis ilusión que nunca” a pesar das dificultades da falta de patrocinio.
Cabe destacar o apoio da Federación Galega de Montañismo e do Club de Montaña Xistra.
Con dúas xerras de 5 litros cheas de auga ao lombo e pesas dun par de quilos en cada nocello, os veciños do seu bloque levan uns meses saúdao nas escaleiras. Leva ese peso subindo e baixando os 60 chanzos da entrada ao faiado durante dúas horas varias veces á semana, ademais de facer tanto exercicio ao aire libre como pode. “Xa non lles estraña, saben que é o meu adestramento”, chancea Roberto López Iglesias, o alpinista lucense afincado en Sabarís que desde hai uns anos é o único galego que se atreveu a afrontar os oitomil.
O día 19, Sábado Santo, afronta o segundo partido da súa longa traxectoria deportiva. E faino aos 57 anos. Dirixe ao Himalaia, onde planea escalar o Makalu, o quinto pico máis alto do mundo, a 8.485 metros sobre o nivel do mar. É o reto máis grande da súa vida e asúmao “con máis gañas ca nunca”.
E non é doado organizar unha expedición coma esta polas dificultades para atopar patrocinio. Desde hai 13 anos, Roberto está recoñecido pola Secretaría Xeral do Deporte da Xunta como deportista galego de alto nivel (DGAN), pero de pouco serven as subvencións. “Ao non competir, os trámites son complicados”, explica. A verdade é que o fai por si mesmo, pero esa partida non existe na burocracia á que se enfronta. Ademais do apoio da Fundación do Deporte Galego, da Federación Galega de Montaña e da Deputación de Pontevedra, tamén contou co apoio do seu club de montañismo, Xistra, Mapache Rocódromo, e da empresa de loxística Stockages Vigo. O seu extenso currículo axuda.
Este é o seu segundo oito mil. En 2023 subiu ao monte Manaslu, de 8.163 metros de altura, e en anteriores expedicións ao Himalaia subiu Chukhung Ri (5.546 metros), Island Peak (6.160) e Ama Dablam (6.812). Tamén alcanzou os cumes de América e África -entre eles o Acongagua (6.961 metros) en Arxentina, o McKinlei (6.190) en Alasca e o Kilimanjaro (5.895) en Tanzania- e mesmo os europeos como o Mont Blanc (4.809) e os asiáticos de máis de 7.000 metros como o Tagrinsh Lenkinnent ou o Pekín en Tagrinsh en Khannin. Kirguizistán.
Tamén afronta o reto “físico, técnico e psicolóxico” de regresar ao Himalaia co tempo medido. “Teño 35-40 días para rematalo. Normalmente a xente faino en 50 días”, explica, compaxina a súa paixón coa súa profesión de enxeñeiro no sector da automoción e ten que “facer números” para conseguir o tempo suficiente de vacacións.
O programa é milimétrico. O día 20 chegará á capital de Nepal, Katmandú, tras facer escala en Madrid e Doha. Leva outros dous días chegar ao punto de partida en Num Village en pequeno avión e 4×4. Do 24 de abril ao 3 de maio, os alpinistas achegaranse ao campamento base, a 4.870 metros. A partir de aí tardarán outros vinte días en aclimatarse. Ida e volta para durmir despois de progresar cada día con máis metros de altitude. Todo cunha mochila de 35 quilos, sen osíxeno —leva na maleta por motivos de seguridade— e cun sherpa como mero acompañante, «para non perderse alí hai que pasar moitas cousas», sinala. O seu plan é chegar ao cume o 24 de maio, volver sentir esa “mestura de orgullo, satisfacción e empoderamento” e volver a casa o 31.
Entón é hora de pensar no próximo reto. A idade non o asusta. “O importante é a actitude e o corpo responde polo momento, cando non responde, en lugar de ir ao Himalaia irei ao Galiñeiro”.
Axudas para unha escola para nenos abandonados en Nepal
O reto de Roberto López tamén é solidario, como case todos os que acometeu nos seus trinta anos de paixón polo alpinismo. Aportará apoio económico ao Special Education and Rehabilitation Center for Disabled Children, un centro de acollida para nenos abandonados polas súas familias, todos eles que padecen diversas enfermidades ou discapacidades.
Cos cartos que entrega directamente –“sen intermediarios”, subliña-, pagou “sesións de fisioterapia para rapaces con problemas de mobilidade e outros tratamentos, así como a escolarización dalgún deles”.
Noticia Orixinal publicada no Faro de Vigo